Good morning Wellington!

Nie da się ukryć, że jednym z elementów naszej podróży jest próba odnalezienia siebie w tym ogromnym świecie. Znalezienia inspiracji, jak dalej poprowadzić życie oraz co w nim robić? W którym kierunku się rozwijać? Oczywiście napotykamy wiele bodźców i to w najmniej oczekiwanych momentach. Do Wellington wybieramy się z premedytacją wiedząc, że tam inspiracji może być co nie miara…

Spędzamy w stolicy 3,5 dnia. Pierwszą noc u siostry Jamiego, u którego zatrzymałyśmy się w Napier. Znów komfort dwóch sypialni, każda ma swoją własną strefę przez chwilę 😉 Na wejściu do domu uderza nas malownicza kuchnia pełna kolorów i aromatów, a do tego ogromna kolekcja imbryczków o przeróżnych kształtach – każdy ma swojego bzika 😉

Pomimo, że nasza gospodyni okazuje się przeuroczą osobą, kieruje nami zasada: chłonąć miasto poprzez poznawanie jak największej grupy „lokalsów” no i może tym razem w trochę bardziej zbliżonym do naszego wieku. Dwie kolejne noce postanawiamy spędzić u chillijczyka poznanego przez Couchsurfing. Mauricio mieszka w NZ już 7 lat więc jak najbardziej zalicza się do lokalsów. Sam zresztą okeśla się jako chiwi. Funduje nam nie lada atrakcję, istnie miejską – kibicujemy jemu oraz jego koledze w konkursie jedzenia pizzy na czas, który nota bene wygrywają! Szkoda tylko, że nie zdążyłyśmy udziergać cheelriderskich pomponów 😉

Zanim jednak to, w pierwszej kolejności postanawiamy zaznajomić się z tutejszym muzeum. Nie jesteśmy typami wędrującymi od zabytku do zabytku oraz odwiedzającymi każde muzeum, ale ze względu na wcześniejsze rekomendacje naszych znajomych, postanawiamy zaryzykować. Wniosek ogólny: jedno z lepszych muzeów, jakie widziałyśmy! Te Papa Tongarewa Museum nie dosyć, że jest za darmo (!) to do tego ma 6 pięter z nad wyraz różnorodną ekspozycją. Od wystawy poświęconej maoryskiej kulturze, przez ekspozycję dotyczącą trzęsień ziemi i wybuchów wulkanów po wystawę o historii antykoncepcji. Nas jednak najbardziej urzeka „Gallipoli: the scale of our war” poświęcona bitwie jaką stoczyła NZ podczas I Wojny Światowej. Wstyd się przyznać, aczkolwiek nie urzekła nas ona ze względu na historię, jaką opowiada, a raczej ze względu na formę, jaką przyjęła. W dużej mierze była ona skonstruowana z ogromnych (w skali 1:2,4 względem człowieka) postaci przedstawiających sceny rodzajowe. Realizm wykonania owych postaci oraz kunszt i dbałość o najdrobniejsze szczegóły zapierały dech w piersi… (tu możecie zobaczyć relację z tego, jak powstawały postacie https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10153564474951777.1073741907.58511591776&type=3)

Innym punktem naszej wycieczki po Wellington było Weta Workshop. Po drodze podejmujemy bardzo spontaniczną decyzję, aby podjechać na tutejsze lotnisko. Nie żeby było nam tęskno za lotami – na ten moment Nowa Zelandia za bardzo nam się podoba. Wszystkim pewnie jednak wiadomo, że kraj ten Władcą Pierścieni stoi. Na każdym kroku znajdziesz coś co jest związane z ekranizacją słynnej trylogii. Tak też jest na wspomnianym lotnisku, gdzie znajdują się ogromne figury postaci z filmu. „Wycieczka” była błyskawiczna…parking nie jest za darmo, a zegar tyka ;)…

A teraz już tylko do celu – Weta Workshop – spełnienie marzeń o miejscu pracy dla Hani oraz ogromna przygoda dla Natki, która uwielbia tajniki produkcji filmowej. Weta Workshop odpowiada za produkcję wszelkich efektów specjalnych do filmów, a także kostiumów, peruk, makijaży czy rekwizytów. Oczywiście najbardziej znani są z pracy przy Władcy Pierścieni oraz przy Hobbicie, jednak ich dotychczasowy dorobek jest znacznie większy. Zapisałyśmy się na wizytę w Weta połączoną ze zwiedzaniem fragmentu pracowni wzbogaconą o ciekawostki i anegdoty opowiedziane przez pracującego tam szczęściarza. Nie da się ukryć, iż obydwie wyszłyśmy zafascynowane tym miejscem. Starałyśmy się „przypadkiem” zgubić, aby zobaczyć coś więcej, co było zakazane dla oczu zwykłego śmiertelnika zanim wejdzie na ekrany kinowe, ale niestety nic z tego. Weta Workshop bardzo dba o swoją dyskrecję. Do tego stopnia iż nie mogłyśmy zrobić żadnych zdjęć podczas zwiedzania. Uwierzcie zatem na słowo – ich praca robi wielkie wrażenie!

Ostatniego dnia naszego pobytu w stolicy Nowej Zelandii, wczesnym popołudniem zbieramy się na prom do Picton. Tym samym nasza przygoda z północną wyspą dobiega końca. Mały smuteczek, że coś się kończy – przecież nasza podróż dopiero co się zaczęła! No dobra może i minął miesiąc z górką ale wrażenie jest jakby dopiero wczoraj się to wszystko zaczęło. Jest jednak też ogromne podekscytowanie odnośnie tego co czeka nas dalej 🙂 Przygoda! przygoda! każdej chwili szkoda! 🙂